Chomik syryjski (łac. Mesocricetus auratus) jest najbardziej znanym gatunkiem chomika. Jego historia jako zwierzęcia domowego i laboratoryjnego jest jedyna w swoim rodzaju. Pierwszy egzemplarz został złowiony w roku 1839 przez brytyjskiego zoologa George Waterhouse w pobliżu miasta Aleppo w Syrii i wystawiony na pokaz w Muzeum Brytyjskim w Londynie. Została mu też nadana nazwa łacińska cricetus auratus, czyli chomik złocisty.
Prawie sto lat pózniej, w 1930 roku, profesor Aharoni z Jeruzalem zorganizował wyprawę na pustynię syryjską w celu złowienia następnych egzemplarzy. Przedsięwzięcie zostało uwieńczone sukcesem: złowiono samicę z 12 młodymi. Tylko trzy zdołały przeżyć transport do Instytutu Zoologicznego w Jerusalem. Rozmnożyły się tak szybko, że pod koniec 1930 znajdowało się tam już 300 chomików. Wtedy też nadano im ich obecną łacińską nazwę: mesocricetus auratus, czyli chomik złocisty średni (w odróżnieniu od większego chomika europejskiego i mniejszych chomików karłowatych). Ponieważ zwierzęta tak szybko się rozmnażają i są stosunkowo łatwe do utrzymania, używano je i używa się jako zwierzęta doświadczalne.
Dopiero w roku 1945 zaczęto je trzymać jako zwierzęta domowe. Wszystkie obecne chomiki syryjskie żyjące w niewoli wywodzą się od 3 chomików złowionych przez profesora Aharoni!
Długość ciała chomika syryjskiego wynosi około 15 cm, ciężar ciała 130 - 150 g, grzbiet jest złocisty lub brązowozłocisty, spód biały, zawsze jaśniejszy od grzbietu. W wyniku hodowli uzyskano odmiany odbiegające ubarwieniem od typowego chomika syryjskiego (np. szare lub beżowe) lub wielobarwne.
Rozmnaża się przez cały rok (samica rodzi 7 - 8 razy w roku),
toteż płodność tego gatunku jest bardzo wysoka. Samica po 16-dniowej
ciąży wydaje na świat od 6 do 12 młodych. Młode osiągają dojrzałość płciową po 1 do 2 miesięcy.
Chomik syryjski żyje w niewoli od 2 do 3 lat.